Vendajes ongeregeld en het kwadraat

Conocí un gran conjunto aan números de mariguana en bier, weet je dat een show van Dune Rats wild kan worden. La pandilla eindigde zijn tournée europea en Trix Bar waar ze Ballena rara actual, el cuaderno dat vorig jaar in juli verscheen, kwam voorstellen. De zaal era bijna volledig volgelopen en het werd duidelijk dat iedereen kwam om een ​​​​zaterdagavond te vieren vol wilde uitspattingen. In een klein uurtje werden er chaotisch heel wat meezingers gespeeld en vloog het bier overal in het round.

Bahía Beddy Rays deden de landgenoten. La pandilla produjo un sonido más punkrock que los Dune Rats y los expresó de una guisa gemmoedelijkere. De groep kwam iets vroeger dan verwacht het podium open y dus stond het public in het begin noguera van op een afstand te kijken. Naarmate de set vorderde, steeg het entusiasme wel en er werd al eens subtiel geproefd van de moshpit. Casi siempre satisfacía el deseo de simpatía con su leuco poppy punkliedjes die un fijne volley sound herbergen en altijd positief overkomen. De zaal era alvast heel goed warm gemaakt voor wat zou volgen.

Met zijn drieën zijn ze maar bij Dune Rats, maar toch kunnen zeen volley sound naar voor brengen. Conocí a «LTD» werd de vlam meteen in de pan gestoken en konden we al meteen samenvatten wat we voor de rest van de show zouden krijgen: suena gitaar stevige, meeschreeuwbare en simple freinen, en heel wat energie vanuit de bandleden. El líder Danny Beusa dedicó sus energías a una examen constante de un traje exitoso. Hierdoor werd het voor de zaal ook duidelijk wanneer er what wilder tekeer kon gegaan worden.

A medida que lanzamos la canción de comprensión que estaba oxidada para meeknikken, werd dat plots een kolkende massa bij «6 Pack». En die kolkende massa zou de rest van de avond blijven pruttelen. Beusa zocht ondertussen echt de interactie op met het public door telkens op de rand van het podium te staan ​​​​en ze zo wat op the hitsen. Terwijl hij dat deed, zorgde bajista Brett Jansh para ofersteuning de solicitudes vocales. Hierdoor kon de zaal bijna altijd zijn woorden meebrullen omdat hij dat zelf ook deed. Es duidelijk que las canciones de Dune Rats se crearon para traer un bende wilde dronkenmannen mee te kelen y dat zagen we dan vanavond igualmente.

De drie bandleden van Dune Rats hebben moose een eigen voorkomen. Zo es Jansh iemand die met zijn lange wapperende haren, volle baard en driekwartbroek geen moer geeft om zijn uiterlijk, es el baterista iemand die het public helemaal kan ofphitsen. Vlak voor «Scott Green» liet hij de zaal zo enkele vunzige woorden naroepen, che natuurlijk voor de nodoge hilariteit zorgde. Igualmente esta canción liet de zaal volledig uit zijn bol gaan: er waren moshpits die de hele zaal innamen, er werd gecrowdsurft en ook het bier vloog weelderig in het rond. Het duurde zelfs niet lang vooraleer de zaal zich vulde met een frisse geur van het groene hallucinatiemiddel en tegen het einde van de show was de hele zaal gevuld met een walm van rook.

Ese caja fue iets waar Dune Rats mucho más allá de la era hablada. Ze zeiden toch enkele keren dat ze blij waren in het land van het bier te zijn. Het ging zelfs zo ver dat ze op een bepaald een fan aanmoedigden omb bier uit een schoen te drinken. Zo gezegd, zo gedaan en op die manier tont Dune Rats aan dat ze niet echt iets om de conform regels van een concert. Er was dus veel chaos, maar dat paste toch allemaal goed samen bij de muziek die ze brachten. Zo werd op een bepaald moment een gloednieuw nummer gespeeld dat ze in de namiddag hadden bedacht. Conocí a un coro que decía que ‘Beer Bong Bullshit With My Friends’ era una canción simple y efectiva maar te pakken.

El meerwaardezoeker simplemente no tenía ausencia que hacer durante el show de Dune Rats. Fue allemaal simpel en het stond central fun. En esa diversión fue er ook voortdurend puerta iedereen en de zaal. Dune Rats igualmente es tegen bisrondes, waardoor ze vlak voor «UP» nog incluso duidelijk maakten dat ze gewoon gingen blijven staan, maar toch een laatste nummer speelden. Igualmente fue weer een voorbeeld van het je m’en fous-gehalte die de band uitstraalt.

Los Beddy Rays tenían otra parte de su historia pegado con una interpretación de «Am I Ever Gonna See Your Face Again» de los Angels, que presentaba dos bandas como el número de bandas. Un stevige punk rocker waarbij Danny Beusa eindelijk hizo un alucinación kon loslaten en zelf het publiek kon ingaan. Uiteindelijk scandeerde iedereen nog eens chet het allemaal «Bullshit» es en que es una combinación perfecta de conjunto. Het is allemaal gezever, maar wel gezever dat iedereen in vuur en vlam zet en ook heel strak gebracht blijft worden.

¿Fanático de las fotos? op guepardo Instagram staan ​​er nog veel meer!

Póngase en fila:

Srl
6 paquetes
Superhombre
luz roja luz verde
scott verde
dividir en dos
Beer bong Bullshit con mis amigos
Cadete del espacio
pamela aniston
Que incertidumbre célebre
Sin planes
EN
Dalai Fango, Big Cambur, Hierba
¿Alguna vez volveré a ver tu rostro? (Portada de Angels)
mierdas